Cisza i dźwięk

Co to jest dźwięk? Być może zastanawiałam się nad tym pytaniem tak dawno temu, że już tego nie pamiętam. Gdy byłam małą dziewczynką? Takie przypuszczenie nasunęło mi się w trakcie dyskusji z Tatianką. Po wieczornej lekturze, kiedy szykowałyśmy się do snu, Tatianka – zarejestrowawszy odgłosy dobiegające zza okna, zapytała:

– Ojej, co to???

– Dźwięk.

Po chwili usłyszała odgłosy pociągu (nasze tymczasowe mieszkanie znajduje się nieopodal torów kolejowych).

– O, dźwięk.

I po chwili:

– Ja się boję dźwięku...

Rozbroiła mnie zupełnie tym wyznaniem. Uspokoiłam ją:

– Dźwięki nie są czymś złym. Jest wiele pięknych dźwięków: dźwięk śmiechu szczęśliwych dzieci, dźwięk muzyki.

W tym momencie zaczęłyśmy wymieniać instrumenty, które Tatianka już rozpoznaje: pianino – i tu mojej latorośli przypomniało się, że w przedszkolu pani gra na pianinku, bębenek, cymbałki, flet, skrzypce, gitara...

Świat dźwięku tak ją zafascynował, że nie było mowy o spaniu. Pomyślałam, że to jest świetny moment, by spróbować wytłumaczyć Tatiance, co to jest cisza.

– A teraz koniec rozmów, koniec dźwięków, idziemy spać. Cisza... I położyłam palec na ustach. Nagle Tatianka znowu usłyszała jakieś odgłosy za oknem – właśnie w oddali rozległ się sygnał nadjeżdżającego pociągu.

– O, dźwięk! – skonstatowała szczęśliwa swym odkryciem Tatianka.