Homo internetus o blogowaniu

Aż trudno uwierzyć, że jeszcze kilka lat temu byłam nieprzejednaną przeciwniczką technologii internetowej. Z uporem maniaczki utwierdzałam się w przekonaniu, że nigdy, przenigdy nie zamienię prawdziwych rozmów z prawdziwymi ludźmi na wirtualne, na poły autentyczne, na poły efemeryczne relacje. Nie wyobrażałam sobie, że byłabym w stanie wyrzec się zapachu i szelestu papieru, gdy długopis skrobie po nim przyjemnie w trakcie pisania listu. List elektroniczny kojarzył mi się z bezosobową odpersonalizowaną notką. Nie rozumiałam ekscytacji swoich znajomych, którzy spędzali przed monitorem komputera długie godziny, prowadząc konwersacje z kimś anonimowym. Trwałam w przekonaniu, że za pośrednictwem komunikatora czy zdawkowej poczty niewiele można sobie nawzajem przekazać, sprowadzając konwersację do skarłowaciałej językowo i wypranej z prawdziwych emocji powierzchownej wymiany informacji. Długo hołdowałam staroświecczyznie, zamykając się w muzeum swojej pogardy dla wielbicieli cyberświata. Był on dla mnie uosobieniem mistyfikacji. Anonimowości. Stroniłam od tego wynalazku, potem – już raczej dla zasady. Musiało stać się to, co nieuniknione. I tak oto któregoś dnia w moim domu zagościł komputer. Nastała nowa era. Epoka internetu. Cyberprzestrzeni. Blogosfery. 

Zanim wpadłam w sidła sieci ("sieć "wywoływała we mnie raczej nieprzyjemne konotacje: pułapka, przestrzeń klaustrofobiczna i wroga), internet był dla mnie uosobieniem anonimowości, która pozwala ludziom na bezkarność, chamstwo, wulgarność, banalność i bezgraniczną głupotę. Ale poznając ten świat, stopniowo odkrywałam zaułki, w których można odnaleźć cząstkę tego, co kocham. Mądrych, inspirujących ludzi, pasjonatów i pionierów niebanalnych pomysłów. W internecie można się nie tylko zgorszyć, ale też zainspirować. Tak jak w normalnym świecie. Uczę się rozumieć to niesamowite, budzące tyle skrajnych reakcji medium.

Któregoś razu natknęłam się w internecie na pokrzepiającą refleksję na temat kultury internetu. Autor tekstu, Edwin Bendyk, odwołując się do wypowiedzi pisarza i kulturoznawcy Umberto Eco, pisze na swoim blogu: 

Eco potwierdza bliską mi diagnozę, że kultura Internetu nie jest przedłużeniem telewizyjnej kultury obrazkowej, lecz powrotem do Gutenberga i kultury tekstu. [...] Czytamy i piszemy dziś więcej, niż kiedykolwiek w historii. Z tego też względu Eco nie obawia się o przyszłość książki, bo kultura tekstu wymaga wielu nośników. Książka jest ciągle nośnikiem najdoskonalszym, zarówno pod względem estetycznym, jak i ergonomicznym. Jest jak koło, raz wynaleziona nie zniknie, tak jak nie sposób zapomnieć koła. [...] 

Internet, niczym pudełko zwane wyobraźnią, zniewala i fascynuje. Sama łapię się na tym, że coraz bardziej porywa mnie swoim wartkim nurtem; do niedawna był on dla mnie całkowitą abstrakcją i kojarzył mi się z zalewem pustosłowia. Ale poznaję inne aspekty tego świata. Dostrzegam w nim możliwość autoekspresji – znajduję ciekawe blogi książkowe, witryny o książkach, ludzi o ciekawych pasjach. 

Fenomenu blogowania bronią niektórzy pisarze i krytycy specjalizujący się w tematyce współczesnej komunikacji medialnej. Dowartościowują oni zjawisko wirtualnych społeczności, dowodząc, że blogowanie przyczyni się do rewitalizacji życia publicznego, tym samym otwarcie występując przeciw komentatorom chcącym wirtualną rzeczywistość umieścić na marginesie prawdziwego życia, traktując jako niegroźną zabawę bądź formę ucieczki od realnych problemów*.  Publikowanie bowiem było dotąd zarezerwowane dla tzw. ludzi medialnych czy rozpoznawalnych. Teraz publikować może każdy. Jedynym ograniczeniem nie jest już brak wyobraźni czy talentu, lecz brak dostępu do internetu.

Robert Piłat, współczesny filozof, tak ujmuje to w swoim felietonie:  

Nigdy wcześniej jednostki nie miały tak taniego i społecznie akceptowanego środka autoekspresji. [...] Sfera publiczna ma swoje prawa i ograniczenia. Tymczasem, aby zaistnieć w Internecie, “wystarczy być”. 

Długo byłam przekonana, że blogi piszą ludzie niespełnieni, którzy uciekają od codziennych problemów w świat wirtualnej fantazji, dając upust swoim narcystycznym skłonnościom. Jakież było moje zdumienie, gdy poznając ten świat, zaczęłam odkrywać wiele wartościowych zakątków, dochodząc przy tym do wniosku,  że blogowanie może sprzyjać kształtowaniu osobowości i autorefleksyjności.   

---------------------------------------------------

* Źródło cytatów: Marcin Wiatrów, "Ja" na ekranie monitora. Prywatne strony domowe jako przedmiot zainteresowania nauk społecznych: http://webinside.pl/artykul-199-prywatne-strony-domowe-jako-przedmiot-zainteresowania-nauk-spolecznych--cz-1.html