Oswajanie przedszkola według Agnieszki Frączek

W sierpniu (ubiegłego roku) przyplątały się do mnie małe smuteczki. Otóż wielkimi krokami zbliżał się wrzesień, a wraz z nim moment pójścia naszej pociechy do przedszkola. Zastanawiałam się z niepokojem, czy nasz maluszek zaadaptuje się w nowej rzeczywistości. Słyszałam od znajomych, à propos ich latorośli, mrożące krew w żyłach historie, i przed oczyma stawały mi niemal dantejskie sceny, w których widziałam naszą Tatiankę pogrążoną we łzach, ze smutkiem wyrytym na twarzy, od którego serce ściskało mi się z bólu. Czym prędzej zatem nabyłam kilka sztuk literatury oswajającej Tatiankę z czekającym ją nowym doświadczeniem: 
"Lulaki, pan Czekoladka i przedszkole" Beaty Ostrowickiej,
"Kamyczek. Przedszkole" Christine L`Heureux, 
"Witajcie w przedszkolu" Jutty Garbert i Ingrid Kellner, 
"Będę przedszkolakiem" Reginy Dąbrowskiej,
i oczywiście "Przedszkoludki. 100 radości i 2 smutki" Agnieszki Frączek. 

O pierwszym tygodniu naszej pociechy w przedszkolu pisałam już we wcześniejszym poście. Obyło się na szczęście bez rozdzierających scen pożegnań, których ponura wizja prześladowała mnie na długo przed rozpoczęciem roku przedszkolnego. Myślę, że miały w tym swój udział aplikowane Tatianie lektury. 

Jedną z najchętniej czytanych są "Przedszkoludki. 100 radości i 2 smutki" Agnieszki Frączek. Książka  jest tyleż zabawna, co refleksyjna; każda z  historyjek, obrazujących rozmaite aspekty życia w przedszkolu, opowiedziana raz prozą, raz wierszem, podszyta jest dość czytelnym przesłaniem. Na przykład opowiastka o tym, że każdy przedszkolak ma  swój znaczek w szatni czy w toalecie, gdzie wiszą ręczniki maluszków, przekonuje, że nie ma gorszego czy lepszego emblematu  – każdy kryje w sobie jakąś wartość, jakąś tajemnicę poruszającą wyobraźnię. Nie ma zatem sensu spierać się, które dziecko ma najfajniejszy znaczek. Jest opowiastka o tym, że w przedszkolu nie można się nudzić, zgrabnie i z wyobraźnią napisana wierszem. Zabawki w przedszkolu to nie są zwykłe zabawki, to są zaczarowane zabawki – autorka uwodzi wyobraźnię dziecka jeszcze inną historyjką. To, co mnie ujęło, to wartość wspólnej zabawy, którą eksponuje w swoich opowiadaniach Agnieszka Frączek. W przedszkolu – jak w życiu – bywają sytuacje konfliktowe, czasem do głosu dochodzi zazdrość, chęć zwrócenia na siebie uwagi – bo przecież w domu jest się oczkiem w głowie rodziców, a w przedszkolu jednym z  wielu maluchów –  ostatecznie jednak okazuje się, że fajniej jest się bawić razem, niż kłócić się i boczyć na siebie. W przedszkolu jest teatrzyk, jest wspaniały plac zabaw i piaskownica pełna czarodziejskiego piasku:

Coś wam powiem w tajemnicy,
piasek w naszej piaskownicy
zna magicznych sztuczek tysiąc.
Nie wierzycie? Mogę przysiąc.

Motyw czarów  przewija się przez całą książkę, magią zdają się zwłaszcza zadziwiać wszelkie twórcze zajęcia maluchów:

Dwa patyczki po lizakach,
guzik od starego fraka,
mała kulka plasteliny,
kropla kleju, garść krepiny,
pół pietruszki (niezbyt grubej),
wstążka, spinacz oraz kubek
po maślance malinowej.
Czary-mary...
i gotowe!

Ponieważ Tatiana – jako że nie sypiała w ciągu dnia w domu – nie chciała leżakować w przedszkolu (w końcu udało się ją do tego nakłonić), ucieszyłam się, że w "Przedszkoludkach" został poruszony, z wdziękiem okraszonym zabawnym rymem, problem leżakowania. Za każdym razem zatrzymywałam się na dłużej przy rozdziale  zatytułowanym "Ja nie chcę spać!" i próbowałam sprowokować naszą trzylatkę do zwierzeń na ten temat. Rozmowa zazwyczaj kończyła się na błyskotliwym:

– Leżałam w przedszkolu na leżaczku... – ale o jakichkolwiek emocjach czy próbie introspekcji ze strony naszej pociechy na razie nie było mowy.  "Ważne, że leży, nie musi spać" – myślałam wtedy i spoglądałam wyczekująco na Tatiankę, z nadzieją, że usłyszę jakiś ciąg dalszy tego niezbyt długiego,  acz obiecującego preludium. 

W "Przedszkoludkach" nie brakuje też gimnastyki: tej dla smyka, przy dźwiękach fortepianu, i tej dla języka:

Język również na to liczy,
że ktoś zechce go poćwiczyć,
wiec u pani logopedki
z chęcią fika kozłów setki.

Dzieci uczą się grać na instrumentach, mało tego – pewnego dnia w przedszkolu odbywa się prawdziwy  koncert; muzycy grają na trąbce, waltorni, puzonie, klarnecie, skrzypcach, kontrabasie. Przy tym fragmencie oczy naszej pociechy robią się zazwyczaj okrągłe z zaciekawienia, a gdy na chwilę przerywam lekturę, słyszę:

– Czytaj, mamo, czytaj...

Przedszkole ukazane w książce Agnieszki Frączek to miejsce przyjazne, pełne niespodzianek, gwaru roześmianych dzieci, barwne i wesołe, również za sprawą ilustracji Agaty Nowak. Myślę, że autorki doskonale wywiązały się z zadania oswojenia miejsca, które może budzić lęk w maluszkach dopiero rozpoczynających edukację przedszkolną. W każdym razie ja pozostaję pod urokiem "Przedszkoludków". 

Agnieszka Frączek, Przedszkoludki. 100 radości i 2 smutki, ilustracje Agata Nowak, wydawnictwo AWM