O emocjach. Franklin ma zły dzień

O emocjach w literaturze dziecięcej była już mowa chociażby na blogu Czytanki- -przytulanki – w postach Jestem zły! oraz Tadeusz Ross. Emocje. Zazwyczaj książki czytane naszym milusińskim pokazują tę jasną stronę uczuć, których doświadczają bohaterowie opowiastek. Przyjaźń. Miłość. Radość. Szczęście... Kiedy czyta się maluchowi o takich przeżyciach, samemu doświadcza się poczucia "nieznośnej lekkości bytu". Cytuję za Kunderą – nieznośnej, bo nierealnej, nieprawdopodobnie wyidealizowanej, jednowymiarowej. Jako mama marzę, by umieć rozmawiać ze swoim dzieckiem o uczuciach. Świetnie się dyskutuje o tych pozytywnych emocjach, nieco trudniej – gdy w grę wchodzą emocje destrukcyjne. Aby dziecko było świadome swego zachowania i własnych, nie zawsze przyjemnych dla rodzica reakcji emocjonalnych, najpierw musi się je nauczyć identyfikować i nazywać.

Podpisuję się pod refleksją zawartą w postach o emocjach na blogu Czytanki-przytulanki: dziecko ma prawo do wyrażania swoich emocji. I o tym też opowiada kolejna książka z naszej ulubionej serii: "Franklin ma zły dzień". 

I tym razem opowiastka o perypetiach małego żółwika poruszyła naszą Tatiankę. Gdy tylko zerknęła na pierwszą ilustrację – jeszcze zanim zaczęłam czytać książkę – zauważyła, że Franklin jest smutny. Zwróciłam uwagę na to, że Tatianka często mówi o tym, że jej czy też komuś innemu, na przykład jakiemuś bohaterowi literackiemu, jest smutno. Zdaje się, że już oswoiła dla siebie to przeżycie. Mam wrażenie natomiast, że takie doświadczenia, jak złość, gniew, poczucie rozczarowania, straty – i co za tym idzie, cierpienia, są jeszcze dla niej nieco abstrakcyjne. Zostały one w bardzo przystępny sposób zobrazowane w opowiastce o Franklinie. Ale historyjka nie ogranicza się jedynie do zilustrowania negatywnych emocji – mały czytelnik dowiaduje się w końcu, co było źródłem tych wszystkich niełatwych uczuć i jak można sobie z nimi poradzić. Nie zdradzę sposobu Franklina na uporanie się z przykrymi uczuciami – po prostu najlepiej poznać go samemu, czytając książkę na przykład swojej latorośli. Gwarantuję, że po lekturze nie sposób będzie wymigać się od bardzo emocjonującej rozmowy z naszym kilkulatkiem na temat Franklinowych, nieco zaskakujących reakcji i nietypowych – jak na Franklina – "kontrowersyjnych" zachowań. 

Bourgeois Paulette, Franklin pomaga koledze, ilustracje Clark Brenda, tłumaczenie Patrycja Zarawska, wydawnictwo Debit